Home

Art, Books & Coffee

Gedicht op goed geluk

Mededelingen

Evenementen

Archief

(de reis van de nachttovenaar)

‘When I was learning Shona in Bukera I unexpectedly saw some ladies bathing in the Merahari River. Fortunately I have poor eyesight’ – Ngomakurtra

je zegt dat poëzie een schaduwspel is?
dat betekenis altijd op het punt staat te vertrekken
en het gedicht als een afgeworpen huid achterlaat?

luister: jij bent een maanbevlekte boodschapper
moe van sommen te maken in het bouwvallige huis
vol vogels die met hun snavels als scharen
de bloederige lakens om de doden
los proberen te scheuren

jij bent hier om aan die gestalte
tussen vreemden op de gang
die zo lang al wist dat het hart onderweg is
naar een verre aankomst –
om aan die man met zijn etterende gezicht
weerspiegeld in het glas
zijn hoed te overhandigen

mag ik deze regels weer voor je vertalen?
jij bent dus hier om een hoed te overhandigen
aan die gestalte daar
met zijn etterende gezicht in het kijkglas
die man die al zolang weet
dat het hart op pad is naar een vreemde begeerte
tussen vreemden en vogelpoep op de gang

je bent hier niet om de maan te vernielen

ik wil samen met je reizen
met je boodschappentas vol versregels als afgetelde kralen
wanneer jij spiegelbang door de doolhof loopt
het marmer overal bevlekt met tranen
voor gesneuvelden
met kromsnavelkraaien in donkere bomen
ik wil je laten zien hoe de maan beweegt als een spiraal

om bij jou uit te komen als een droom
in de nacht of als een rakelingse vogel
boven sombere boomtoppen
zodat je niet bang hoeft te zijn
en nooit meer verdriet zult hebben
als mijn hart omlaag stort
als de vreemde met het etterende gezicht
op je schiet
heeft de dood je geveld?
zeg je dan dat poëzie een schaduwspel is?

kom: ik pluk de volgorde uit de hemel
terwijl kralen van maantranen door je vingers glijden
kom ik pak de hoed van de glinsterende rots
af en buk mij
om de afwezigheid te strelen

kijk: ik ben de boodschapper die jou komt berichten
dat de vlucht een spiraal is
al die marmeren gedenkstenen bevlekt met woorden van rouw
tot hier op het eiland waar vreemden
met etterende gezichten de kralen verkwanselen
die als wolkenpatronen geborduurd zullen worden op vlaggen

om als je terug bent uit de dood
aan jouw mensen in de gang te berichten
dat een gedicht altijd het verhaal vertelt
van een vervelde betekenis

Uit: Oorblyfsel – 2014 – Pirogue.

* * *

Over de auteur:
Breyten Breytenbach (*1939) verdeelt zijn tijd tussen schrijven, schilderen en dichten (in Parijs en Girona) en het leiden en begeleiden van het door hem gestichte Gorée Institute op het eiland Gorée (nabij Dakar). Door dat internationale instituut wordt de culturele samenwerking op het Afrikaanse continent bevorderd. In 2014 werd aan hem het eredoctoraat verleend door de Universiteit Gent. Zijn poézie werd in de jaren zestig in Nederland geïntroduceerd door het tijdschrift Raster. Bij uitgeverij Podium verscheen onlangs een ruime selectie uit Breytens gedichten van de laatste twintig jaar, onder de titel De zingende hand. Een ruime keuze uit het vroegere werk is verschenen onder de titel De windvanger (beide uitgaven tweetalig Afrikaans/Nederlands).

Over de vertaler:
Laurens Vancrevel (*1941) is dichter, vertaler en schrijver. Tussen 1972 en 2001 was hij werkzaam bij uitgeverij J.M. Meulenhoff. Samen met Her de Vries vormt hij de redactie van het surrealistische tijdschrift Brumes Blondes en de gelijknamige marge‐uitgeverij. Recente boekpublicaties: De magnetische kracht van 17 13 (essays, 2012) en ‘Waartoe’ (gedicht, 2011).

Bron: © 2012 Tijdschrift Terras